De successupporter (2)

Raymond Rotteveel is behalve journalist voor OOR en Wegener Media ook successupporter. En dus was hij gisteren getuige van het succes aan de Krommedijk.

De datum stond al enige tijd rood omcirkelt in de agenda van de successupporter. 20 September 2013. Een paar woorden erbij gekrabbeld: ‘DORDT… BS!’ ‘Ha’, dacht de successupporter opgetogen, ‘Een bronzen stier, altijd lekker!’ Hij keek op z’n horloge. Als hij een beetje opschoot kon hij voor de wedstrijd nog een biertje doen in het supportershome aan de altijd knusse Krommedijk. Het mag dan wel dé verzamelplaats van de fanatiekste schapenkoppen zijn, een successupporter is er nog nooit de toegang geweigerd. Bovendien, dacht hij tot z’n eigen tevredenheid, als hij er nog even z’n gezicht laat zien dan zou dat de jongens wat extra moraal geven.

Het supportershome deed hem denken aan de caravan van tante Greet. Warm en gastvrij, maar dan gevuld met een gezellig gekrioel van groenwit, mannen en vrouwen, jongens en meisjes, allemaal verschillend maar eendrachtig bevangen door een steeds hoger oplopende FC Dordrecht-koorts. Eén groot gezoem van woorden. Voor- én nabeschouwingen die door de langzaam naar bier riekende lucht vliegen. Over vorige week in Helmond, over ‘de pingel’ (die onterecht was) en over de kwajongensstreek van De Nooijer die hem een wedstrijdje voorwaardelijk had opgeleverd. De successupporter wist wel beter. Tuurlijk was het daar in Brabant niks geworden, hij had zich ’s middags al bij de arbitrage afgemeld, en ja, zonder successupporter was de hele onderneming uiteraard gedoemd te mislukken.

Dat zou nu wel anders worden. Victorie hing boven de dijk, het was slechts een kwestie van wedstrijdje uitzitten en die stier afhalen. Ook de (terechte) 0-1 in tweede helft kon hem niet uit z’n evenwicht halen. Minzaam keek de successupporter op de tribune om zich heen. Vertwijfeling op de Dordtse tronies die tussen hoop en vrees de berichten uit Eindhoven volgden en zich steeds hardnekkiger vastklampten aan de wetenschap dat er in de hoofdstad nog altijd een redelijk jeugdopleiding staat. 0-2. Geen vuiltje aan de lucht, dacht de successupporter en voor de vorm vroeg hij nog maar es naar de tussenstand bij Eindhoven – Jong Ajax. De Schapenkoppen achter het doel klonterden inmiddels lichtelijk in paniek samen en keken voorovergebogen op smartphones naar teletekst.

Eindelijk! Daar kwam de verlossing. 1-2 eindstand in Eindhoven, stier in het tassie. Het Dordtse volksfeest kon losbarsten. De parkeerplaats voor het supportershome transformeerde in een hossende groenwitte massa, inclusief Bengaals vuurwerk en spelers in voetbaltenue die op schouders werden gehesen en speeches gaven. Vanuit het fanshop-loket keek Marco Boogers met gemengde gevoelens toe. Hij was blij zei ie, uiteraard, ‘maar de nederlaag maakt het ook een beetje dubbel’, aldus de technische man die een grijns nauwelijks kon onderdrukken.

Het was een mooie avond. Moe maar vol van alle euforie viel de successuporter tegen het ochtendgloren in slaap. Hij droomde van Warnertje Hahn die gezeten op de rug van een reusachtige stier vervelende supporters terug hun vak opjoeg, van twee meter lange frikandellen, van woeste mannen met witte wilde manen die de republiek uitriepen en van een zacht ruisende bomenrij langs een knus stadionnetje… Op z’n buik trilde de agenda van de successupporter ritmisch mee, opengeslagen op mei 2014 waar hij met potlood wat woorden had gekrabbeld: ‘Dordt GS!’

Raymond Rotteveel